Op Vulnicura verwerkt Björk het einde van haar relatie met Matthew Barney. Gewaagd. Uit het verleden weten we dat zelftherapie niet altijd tot meesterwerkjes leidt. Gelukkig kiest Björk niet voor de meest alledaagse manier om dit thema te vertolken. Ze bezingt het proces van de breuk als een soort geboorte en start negen maanden eraan voorafgaand. De sterke opener Stonemilker vertelt hoe de relatie op slot zit. Een trage cello opent het bal. Mooie strijkers en een subtiele beat begeleiden de vocalen naar een indrukwekkend refrein. Via History Of Touches en het prachtige Lionsong komen we uit bij de periode na de break. Black Lake is het centrale en tegelijkertijd meest donkere nummer van Vulnicura. Met lang aangehouden strijkersnoten, die voor beklemmende stiltes zorgen. Subtiel en bombastisch tegelijkertijd. De enige manier om de pijn van het verdriet vast te leggen. Notget speelt zich elf maanden na de breuk af. Daarna houden de referenties naar tijd op. We hebben het heden bereikt. Atom Dance bevat een middenstuk waarin Björk’s stem wordt aangevuld met vocalen van Antony Hegarty. Door zijn slechts bescheiden rol komt deze bijdrage niet helemaal uit de verf. Mounth Mantra en Quicksand lijken vervolgens qua sfeer niet echt bij de voorgaande nummers te passen. Mede door de ingewikkelde ritmiek. Ze klinken eerder als extra tracks voor een Limited Edition. Ook al passen ze qua tekst prima bij de thematiek van de plaat. De muziek lijkt dat verhaal echter niet te ondersteunen. Vulnicura is een steengoede plaat. Het zou een meesterwerk zijn geweest als Björk de kunst van het schrappen had beheerst. Door de laatste twee nummers achterwege te laten en tevreden te zijn met bijna vijftig minuten aan nieuwe muziek.
