Om maar meteen met de deur in huis te vallen. Met Human Incognito heeft Arno zichzelf opnieuw uitgevonden. Niet dat er enorm schokkende wijzigingen zijn te constateren als het om de stijl gaat, maar de Belgische troubadour uit Oostende klinkt frisser dan ooit. Daar waar zijn vorige plaat Future Vintage toch enigszins teleurstelt, revancheert hij zich met deze release optimaal. Zelfrelativering is Arno niet vreemd. Iedereen die wel eens bij een van zijn concerten is geweest, zal dat herkennen. Met opener I’m Just An Old Motherfucker geeft hij het zelf nog maar eens aan. Inderdaad. Arno gaat al heel wat jaartjes mee, maar hij is nog steeds een motherfucker. In de goede zin des woords. Hij doet zijn eigen ding. Dit keer overtuigender dan ooit. Nog steeds met hulp van oudgedienden Serge Feys en Ad Cominotto. Please Exist begint met pulserende keyboards, om uiteindelijk te evolueren richting een onvervalste rocker die het live goed gaat doen. Een open brief van een atheïst aan het opperwezen. Zoals altijd heeft Arno maling aan de taalstrijd in zijn eigen land en vult hij zijn plaat zowel met Franstalige als Engelstalige nummers. Arno blijft een wereldburger in hart en nieren. Je Veux Vivre is een mooie ballade die je doet denken aan New Orleans. Dankzij de subtiel toegevoegde blazers. Hoogtepunt van het album is Dance Like A Goose. Met subliem en rauw gitaarwerk van Bruno Fevery. Sowieso een kenmerk van Arno’s muziek door de jaren heen. Hij weet altijd gitaristen te vinden die een spannend randje toevoegen. Net als Future Vintage is Human Incognito geproduceerd door John Parish. Dit keer is het materiaal waarmee hij aan de slag mag stukken beter, waardoor het eindresultaat kan tippen aan een klassieker als Idiots Savants.
