De muziek van Vangelis wordt nogal eens verafschuwd. Vanwege zijn Conquest Of Paradise, Chariots Of Fire en de vele ‘muzak’ die hij geproduceerd heeft. Dat hij daarnaast verantwoordelijk is voor de prachtige soundtrack van Blade Runner wordt dan gemakshalve vergeten. Tijdens de hoogtijdagen van de sequencer brengt hij bovendien het indrukwekkende Spiral uit. Op dat moment heeft Chriet Titulaer de eerste tonen van de plaat nog niet gebruikt voor Wondere Wereld. Dervish D is nog onbekend als intro voor een programma van Felix Meurders en To The Unknown Man vrolijkt nog niet elke reportage van de aktualiteitenrubrieken op. In 1977 klinkt Spiral futuristisch en verfrissend in een elektronisch landschap dat gedomineerd wordt door Tangerine Dream, Klaus Schulze en Jean Michel Jarre. Drie jaar geleden is Spiral opnieuw uitgebracht. Geremastered. Helaas maakt Vangelis gedurende het proces dezelfde fout die Edgar Froese van Tangerine Dream al jaren maakt bij het opnieuw uitbrengen van zijn platen. Hij luistert naar zijn muziek met de oren van nu. Zo wordt er aan bijna iedere track extra reverb toegevoegd. In 3 + 3 is het zelfs zo erg dat het lijkt alsof je in een grote hal staat. Absoluut geen verbetering. Bovendien iets dat je ook zelf via een equalizer kunt regelen. Spiral is zelfs ingekort. De overgang van het intro naar het hoofdthema mist elf seconden. Niet onoverkomelijk, maar in eerste instantie enorm bevreemdend. Ballad daarentegen klinkt zoals het hele album had moeten klinken. Lekker opgepoetst. De gedigitaliseerde vocalen verfrissend vooraan in de mix. Gebruikmakend van betere technieken, maar met respect voor het origineel. Uiteindelijk is het te weinig om deze recensie met een goed gevoel af te sluiten.
