Pas als Gazpacho Missa Atropos uitbrengt bij Kscope, weet de Noorse band me definitief te overtuigen van haar klasse. Wekenlang ben ik op reis door het gepresenteerde muzikale landschap. Steeds nieuwe details ontdekkend. Opvolger March Of Ghosts is wat dat betreft heel wat minder spannend. Met het twee jaar geleden uitgebrachte Demon revancheren ze zich. De eerder geïntroduceerde folkloristische elementen zijn ook op deze plaat weer aanwezig. In The Wizard Of Altai Mountains lijkt het zelfs alsof ik op de Balkan ben aanbeland. Op de rest van het album worden accordeon, viool en tuba vooral een subtiel onderdeel van het geheel. Een geheel dat nog steeds te bestempelen is als Progressive Rock. Ondertussen ben ik een aantal luisterbeurten verder en trek ik de voorzichtige conclusie dat Demon het meesterwerk Missa Atropos minimaal evenaart. Ondanks de lengte van de composities, voel je nooit een neiging om door te spoelen. Er gebeurt gewoon te veel. Veel dynamiek met een prominente rol voor viool en piano. Atmosferische passages die afgewisseld worden met bombastische gitaarmuren. Alsof Sigur Rós en Muse met elkaar in duel gaan onder het toeziend oog van Rimsky-Korsakov. Demon is zeker geen gemakkelijke release. Je moet er echt voor gaan zitten. De beloning volgt daarna vanzelf. Vooral I’ve Been Walking, dat in twee afzonderlijke delen een plek heeft gekregen op Demon, valt op. Op het einde van het tweede deel zorgt het treffende gebruik van gitaren voor een heerlijke afsluiting. Betoverend mooi. Alhoewel de muziek in eerste instantie fragmentarisch lijkt, ontdek je al gauw hoe de diverse onderdelen zich tot elkaar verhouden. Dit achtste album van Gazpacho staat garant voor heel veel luisterplezier.