Jesse Marchant is een Canadese singer-songwriter die eerder onder de naam JBM al twee platen uitbrengt. Zijn derde album wordt twee jaar geleden gereleased. Onder zijn eigen naam. In eerste instantie trekt vooral de afbeelding op de hoes mijn aandacht. Een eenzame auto in the middle of nowhere. Ongetwijfeld ergens in Noord-Amerika. Het portier aan de rechterkant geopend. Je aanzettend tot het bedenken van allerlei verhalen omtrent wat er aan de hand is. Alleen op grond van de hoes ben ik bijna geneigd om de plaat te kopen. Alhoewel ik dat met platen in de aanbieding wel eens doe, besluit ik deze toch eerst te beluisteren. Vanaf het begin weet Marchant me te pakken. Het lijkt alsof hij zich continu ten doel heeft gesteld om deze afbeelding in geluid te vangen. Vervreemding. Met betrekking tot de wereld. In relaties. Zoekend naar contact. Eenzaamheid. Toch bieden zijn melancholische nummers op een of andere manier vooral troost. Net zoals een lange rit in de auto je kan helpen je gedachten te ordenen. Ik zie me daar al rijden. Jesse Marchant op mijn oortjes. Voor en achter me een lege weg. Links en rechts van me de naar water snakkende prairie. Als Adrift start, stop ik de auto. Midden in het niks. Ik besluit uit te stappen en buiten beeld in het zand te gaan staan. In de verste verte is er geen teken van leven. Alleen ik ben er. Met mijn auto en mijn iPod. Een langzaam ritme en meanderende keyboards houden me gezelschap. Ik pak er een flesje water bij en luister naar de mooie pianoklanken in Reminders, Defeats. Het vleugje Americana in The Whip. Als de klanken van Lines On Shore uitsterven, bevind ik me weer in de platenzaak. Na te genieten van een prachtige reis. Me realiserend dat ik het album best blind had kunnen kopen.
