Chantal Acda weet niet alleen indruk te maken met haar activiteiten in bands als Sleepingdog, Nu Nog Even Niet en Isbells. Ook solo brengt ze de laatste jaren haar eigen platen uit. Steevast zoekt ze dan de samenwerking met collega’s. Veelal met muzikanten die het geheel dat ze voor ogen heeft extra weten te verrijken. Op de opvolger van het indrukwekkende The Sparkle In Our Flaws kiest ze voor een iets uitgebreider instrumentarium dan we van haar gewend zijn. In Opener Fight Back wordt dat meteen duidelijk dankzij de toevoeging van Moog en bugel. Extra dimensies toevoegend aan het muzikale landschap. De gitaarpartijen van Bill Frisell zijn soms opvallend stevig, maar dankzij de productie van Phill Brown blijven ze subtiel op de achtergrond. Net als de bijdrage van Lyenn op bouzouki. Dit keer duren de liedjes gemiddeld iets langer dan op haar vorige platen. Dankzij de terechte ruimte die ze geeft aan de muzikale opbouw en verdieping van de nummers. De subtiel roffelende drums van Eric Thielemans in Bounce Back illustreren dat treffend. De composities en de vocalen van Chantal blijven echter immer centraal staan. Zo bevat Our Memories een melodielijn die al na een enkele luisterbeurt in je hersenen gebeiteld is. In Stay gaat Chantal weer even terug naar de basis. Met alleen een gitaar en via reverb verkregen soundscapes vult ze de ruimte met muzikale sereniteit. Een repeterend akkoord bepaalt het ritme. Subtiele veranderingen in de setting van de vingers bepalen mede de sfeer. Vanaf het begin tot het eind staan er alleen maar pareltjes op Bounce Back. Met teksten die verhalen over dagelijkse dingen en zaken die ons allemaal bezig zouden moeten houden. Zoals het er nu naar uitziet, is de mooiste plaat van 2017 al gemaakt.
