Paradise Lost is een van de grondleggers van de Doom Metal. Na drie releases neemt zanger Nick Holmes afscheid van het grunten en weet de band met Icon een wat groter publiek te bereiken. De evolutie op One Second en Host naar een nog toegankelijker geluid met invloeden uit de Elektro, wordt daarna door velen niet begrepen. Hierdoor keren ze begin deze eeuw weer terug naar hun roots. Op de laatste twee releases wordt zelfs het grunten opnieuw geïntroduceerd. Niet een stijl waar ik een uitgesproken liefhebber van ben, maar gelukkig gebruikt Holmes ook nog steeds zijn zangstem. Tot mijn verrassing speelt Paradise Lost in de kleine zaal van 013, die niet helemaal uitverkocht is. Het maakt het concert uiteindelijk wel wat intiemer, maar dat moet toch wennen zijn voor deze rockers uit Halifax. De band zet vanavond een gevarieerde set neer. Uiteraard spelen ze veel nummers van het recente album Medusa. Deze worden afgewisseld met een dwarsdoorsnede uit hun omvangrijke oeuvre. Ook oudere releases als Draconian Times en Shades Of God worden niet vergeten. One Second haalt vroeg in de set de vaart eruit, ook al is het ondertussen voor sommigen een publieksliefhebber geworden. Wellicht was het beter op zijn plek geweest als eerste nummer van de toegift. Gelukkig illustreert Paradise Lost vanavond ook hoe fraai ze traag hakkende gitaarmuren op kunnen bouwen. Een waar eerbetoon aan het genre dat ze mede zelf vorm hebben gegeven. Vooral het wat langzamere werk geniet de voorkeur. Door ze af te wisselen met nummers als Erased en The Last Time, creëren ze een setlist die redelijk in balans is. Uiteindelijk zorgt het ervoor dat het publiek, na een tam begin, enthousiast wordt en terug kan kijken op een prima optreden.
Setlist:
- From the Gallows
- The Enemy
- One Second
- Gods of Ancient
- Enchantment
- Erased
- Medusa
- An Eternity of Lies
- Faith Divides Us, Death Unites Us
- Blood and Chaos
- As I Die
- Beneath Broken Earth
- The Last Time
- No Hope in Sight
- The Longest Winter
- Say Just Words