Als Yuko aangekondigd wordt voor de 9e editie van Made in Belgium in Gebouw-T, besluit ik om kaartjes te kopen. Jaren geleden ontdek ik ze tijdens Leffingeleuren. Sindsdien ze helaas niet meer live gezien. Wel altijd trouw hun platen blijven kopen. Willem Jongenelen introduceert kort de optredende bands en kondigt aan dat dit het laatste concert van Yuko in Nederland gaat worden. Na 10 jaar houdt de band het voor gezien. Ze spelen na opener Dead Man Ray op het Zuiderburen Podium. Het vroegere De Botte Hommel. Helaas hebben ze maar een half uur gekregen. Wat mij betreft veel te weinig voor zo’n afscheid. Opvallend veel mensen nemen de moeite om naar de kleine zaal te komen. Net als de vorige keer in Leffinge sta ik bijna vooraan en herken ik meteen de typische stijl van zanger Kristof Deneijs. Totaal opgaand in de muziek met een enorme dynamiek in de vocalen. Soms bijna fluisterend. Dan weer zachtjes schreeuwend. Nog steeds is het moeilijk om een labeltje op hun muziek te plakken. Elementen uit de Folk en de Post-Rock worden vermengd tot een geheel eigen stijl. Het doet me denken aan de definitie die Deneijs ooit zelf aan de muziek gaf. Dance voor in de huiskamer. Toetsenist Brecht Plasschaert speelt gedurende het optreden een subtiele hoofdrol. Zo drukken de Russisch klinkende vocalen die hij tijdens Or Dive uit zijn keyboard tovert een stempel op de sfeer van dat nummer. David Broeders geeft een nieuwe dimensie aan het begrip talking drum, door zijn trommels zowel met zijn handen als met stokken te bespelen. Gezamenlijk zorgt de band ervoor dat ik een half uur lang op mag gaan in hun aangename, muzikale universum. Aan het eind van het concert blijkt dat ik toch een laatste release van ze gemist heb. Met die aankoop in de hand, neem ik afscheid van een unieke band. Jammer dat ze ermee stoppen.