Vroeger was Pasen net zo’n feest als Kerstmis. Eerste Paasdag was speciaal. Dan kleedde je je op zijn Paasbest. Je moest naar de kerk, waarna je er met de hele familie op uit trok. Naar opa en oma, of naar de bossen. Ieder jaar weer vroeg ik me af waarom ik die nette kleren aan moest, als we toch naar buiten gingen. De dag werd altijd afgesloten met een gezamenlijk diner. Moeder maar mopperen waarom we onze kleren vuil hadden gemaakt. Vervolgens mocht je de rest van de week van een lange vakantie genieten. Nu ik zelf volwassen ben, is Pasen anders. Het is een zondag als alle andere geworden. Een dag waarop je vrij bent. Een dag waarop je leuke dingen gaat doen. Mooi weer. Alhoewel dat van jaar tot jaar kan verschillen. Dagen die, in mijn geval, helemaal niet meer verbonden zijn met kerk of religie. Toch heb ook ik mijn eigen traditie gecreëerd. Als ik kinderen zou hebben, zouden zij wellicht een generatie later schrijven dat Pasen vroeger heel anders was. Eerste Paasdag was nog speciaal. Je had vervolgens een extra dag vrij waarop je allerlei leuke dingen met elkaar ging doen. Meestal mooi weer. Vader draaide op een van die dagen altijd Easter van Marillion. Ik herinner me vooral de gitaarsolo. Jaar in jaar uit werd het nummer opgezet. Het begin van het lied kon ik op een gegeven moment bijna niet meer horen. Te zoetsappig. Tot het moment gekomen was dat we hem vroegen om maar meteen het middenstuk op te zetten. Waarop Steve Rothery een van zijn mooiste solo’s ten gehore bracht, gedragen door de keyboards van Mark Kelly en de baspedalen van Pete Trewavas. Dan mocht de muziek even wat harder. Hoefde de koptelefoon niet op. Die bassen kwamen namelijk zo heerlijk uit de speakers. Misschien zouden ze dat schrijven, naar aanleiding van Pasen.
