Bill Nelson ontdek ik dankzij zijn bijdrage aan David Sylvian’s Brilliant Trees. Hij is verantwoordelijk voor de mooie gitaarsolo op Nostalgia. Het leidt tot een ontdekkingsreis die me in aanraking brengt met Be Bop Deluxe en met het solowerk van Nelson. In al zijn facetten. Kenmerkend voor de man is dat hij altijd probeert om de status quo te doorbreken zonder wars te zijn van actuele trends in de muziek. Met The Love That Whirls als een van zijn meesterwerken. Pas zeer recentelijk kom ik erachter dat hij ook met Ambient heeft geëxperimenteerd. Het album Crimsworth. Ruim twintig jaar geleden. Bill Nelson wordt gevraagd om bij een kunstwerk van Rob Ward de muziek te verzorgen. Het gaat om een lege ruimte waarin de muren zijn beschilderd. Op de grond een laagje water. Via een speciaal platform kan iedere bezoeker de ruimte betreden. Met deze achtergrondinformatie begrijp je meteen waarom er regelmatig een geluid als van een druppende waterkraan op de achtergrond te horen is. Ook zonder de visuele ondersteuning van Rob Ward’s kunst, blijft de muziek van Nelson overeind. Het kan zich zelfs meten met het beste werk van Brian Eno, waarbij opvalt dat Nelson iets meer melodie in zijn soundscapes legt. Hierdoor wordt het geheel iets afwisselender. Een sporadische noot op piano voegt extra spanning toe. Het zorgt ervoor dat Crimsworth soms wel wat weg heeft van Jean Michel Jarre’s Waiting For Cousteau. Op het eind werkt Nelson voorzichtig toe naar een dramatisch hoogtepunt door in geleidelijke stappen de toon te verhogen. Een vergeten en wellicht onderschat werkje van Bill Nelson dat zonder problemen kan worden toegevoegd aan al die andere mijlpalen binnen het genre.
