Wat is eigenlijk jullie nummer? De vraag wordt me terloops gesteld als we nostalgisch aan het mijmeren zijn over de muziek uit onze jeugd. Ontelbare fragmenten schieten me te binnen. Met muziek schrijf je tenslotte de soundtrack van je eigen leven. Als ik The Reflex van Duran Duran en Bronski Beat’s Smalltown Boy hoor, denk ik terug aan onze eerste fietsvakantie. Een jaar later worden we gegrepen door Absolute van Scritti Politti. Sowieso loopt de muziek van David Sylvian’s Brilliant Trees als een rode draad door ons leven. We leren elkaar kennen op The Unforgettable Fire van U2. In de loop der jaren zijn er heel veel gezamenlijke belevenisen aan toegevoegd. Vaak gekoppeld aan concerten en popfestivals. Naast de vele magische momenten die onze bezoeken aan Rock Werchter opleveren, staan een aantal momenten in mijn geheugen gegrift. De ontroering tijdens het eerste optreden van Herbert Grönemeyer, waarvoor we speciaal naar Duitsland zijn afgereisd. De humor van Arno tijdens al zijn concerten die we in de loop der jaren hebben bijgewoond. De verwondering over de schoonheid van het album Hats van The Blue Nile. Als ik dan toch moet kiezen, dan ga ik voor Simple Minds. Uit de tijd dat ze er nog toe doen. Hunter and The Hunted. Niet eens het mooiste nummer van New Gold Dream, maar op dat nummer dansen we voor het eerst met elkaar. Het typische baswerk van Derek Forbes, de subtiele solo van Herbie Hancock op keyboards en de soms wat cryptische teksten van Jim Kerr. Een volle dansvloer waar wij alleen maar oog voor elkaar hebben. Haar bewegingen en haar stralende lach staan op mijn netvlies gebrand. Only With You Life Moves So Fast. Een volgende keer zal ik ongetwijfeld een ander antwoord geven.
