Op grond van een recensie in OOR besluit ik in 1995 The Architect van Code te kopen; een plaat die uiteindelijk bovenaan mijn Top 10 van dat jaar terechtkomt. In die tijd plakken ze er het etiketje Progressive Elektro op. Op zich best passend. The Architect bevat echter ook een aantal ingetogen nummers. En juist die hebben de tand des tijds het best doorstaan. Het tweeluik Blind In The Darkness en Blind In The Sun is hier het mooiste voorbeeld van. Samen met Gentle Science en Bleak Moments. Het aan de single Criminals toegevoegde Weapon krijgt helaas geen plek op het album. Terwijl dat nummer, inclusief samples van de hydraulische loaders uit Aliens, kan tippen aan het beste van The Architect. Na deze release volgt een lange stilte. Het debuut van Code blijkt uiteindelijk een van de laatste releases van Third Mind Records te zijn. Na 12 jaar wordt het label van Tone Death Fanzine editor Gary Levermore opgeheven. Wellicht een van de redenen waarom de plaat in die tijd relatief weinig aandacht krijgt. Eens in de zoveel tijd zoek ik naar een teken van leven van Code, maar de band lijkt van de aardbodem verdwenen te zijn. Totdat er na 25 jaar stilte ineens nieuw werk wordt uitgebracht. Opnieuw in dezelfde samenstelling. Dus met Andrew Phillips, Darren Till, David Mitchell en Graham Cupples. Ghost Ship tapt uit hetzelfde vaatje als hun eerste plaat een kwart eeuw eerder, maar het wordt nergens meer zo spannend als op dat debuut. Het is vooral een nostalgische trip naar hun Progressive Elektro uit de jaren 90, waardoor ik weer met enige regelmaat naar The Architect ga luisteren.