Nation Of Language stond op voorhand genoteerd om te gaan bekijken op Best Kept Secret. Met uitroepteken. Niet omdat ik de band al kende, maar puur op grond van een vluchtige verkenning vooraf via Spotify. Uiteindelijk een juiste keuze, want dit optreden blijkt een van de hoogtepunten van het festival te zijn. Synth Pop met een donker randje. Melancholie is troef. De drumcomputer en de sequencer vormen een solide basis. Vocalist Ian Richard Devaney vult hier en daar functioneel aan met in reverb en delay ondergedompelde gitaren. De band klinkt als een in een modern jasje gestoken vroege versie van Orchestral Manoeuvres In The Dark met een iets mindere experimenteerdrift. Bassist Alex MacKay voegt daar in nummers als The Wall & I en Stumbling Still een vleugje Post-Punk aan toe. The Secret – het derde podium op Best Kept Secret – is flink vol. Vanaf het begin zorgt het enthousiasme van de band voor een vonk die overslaat op het publiek, met langdurig applaus tot gevolg. Wij staan in het midden. Daar waar het geluid en de lichten worden geregeld. Zo hebben we zicht op de setlist en zien we hoe er nog extra effecten aan de muziek worden toegevoegd. Meest memorabel is het moment dat het lijkt alsof de stem van de zanger vervliegt richting rondzingende geluiden, maar uiteindelijk blijkt dit een gewenst effect te zijn. Een duimpje vanaf het podium en twee duimpjes terug van de geluidsman. Beiden met een brede glimlach op het gezicht. Mooi als het blijkt te werken. De band speelt een uitgebalanceerde selectie van hun eerste twee albums, inclusief nummers van het in september te verschijnen Strange Disciple. Nation Of Language is het mooiste geheim dat we tijdens het festival ontrafeld hebben.
Setlist:
- Automobile
- This Fractured Mind
- Sole Obsession
- The Grey Commute
- September Again
- Weak In Your Light
- Rush & Fever
- Stumbling Still
- On Division St
- The Wall & I
- Across That Fine Line