In de hoogtijdagen van de Grunge en de Britpop brengt Slowdive drie Shoegaze platen uit die matig gewaardeerd worden. Het gebrekkige succes leidt uiteindelijk mede tot het einde van de band. Gedurende de jaren groeit het album Souvlaki echter uit tot een gerespecteerde klassieker. Het verhoogt hun status en als ze in 2014 weer bij elkaar komen om op diverse festivals op te treden, oogsten ze eindelijk de waardering die ze dik verdiend hebben. Drie jaar later nemen ze een nieuwe plaat op. Zonder titel. Om te benadrukken dat het om een nieuw begin gaat. Nu is er hun vijfde plaat. Everything Is Alive. Opgedragen aan de moeder van Rachel Goswell en de vader van drummer Simon Scott, die beiden drie jaar geleden overleden. Toch is het geen extreem zwaarmoedig album geworden. Het blijft wel Shoegaze in optima forma. En dus worden er mooie, dromerige laagjes op elkaar gestapeld. Met nog steeds een hoofdrol voor de gitaar. Everything Is Alive geeft de typerende elementen van hun muziek een nieuw podium. Voor het eerst lijkt de perfecte balans gevonden te zijn. Alle tracks zijn even sterk en toch heeft de band een mooie afwisseling weten te vinden. Soms donker, maar altijd hoopvol. Door de schoonheid van de composities gloort er altijd licht aan het einde van de tunnel. Nummers als Shanty en The Slab zorgen er door het uptempo karakter voor dat er even omhoog gekeken kan worden. Kisses en Alife klinken als de singles van de plaat, zonder echt buiten de lijntjes de kleuren. Het hoogtepunt is Prayer Remembered. Een mogelijke vervanger voor het schitterende Golden Hair waarmee ze al jaren hun concerten afsluiten. Everything Is Alive is daarmee een potentiële klassieker en voer voor de eindejaarslijstjes.
