Lang geleden zie ik ze op vrijdagavond tijdens Elastiek Muziek. In het voorprogramma van Tröckener Kecks. Vals Licht. Een band uit Hilvarenbeek, die op dat moment net een eerste EP uit heeft. Masker. Met het bekende Paradijs, dat later ook op debuut Lunapark terechtkomt. Hun Nederlandstalige Rock maakt indruk. Begin deze eeuw slaat het noodlot toe. Drummer Johann de Groot overlijdt aan kanker. Het betekent het einde van de band. Na drie uitgebrachte albums. Aan de vooravond van een potentiële doorbraak. Een aantal jaren geleden wordt er toch besloten om Vals Licht te reanimeren. De drive om muziek te maken is te groot. Het leidt tot de release van de single Ik Wil Niet Dat De Zon Verdwijnt. Gevolgd door de EP Zichtbaar. Voor het eerst wordt er geëxperimenteerd met synthesizers, waardoor het eindresultaat wat meer richting Pop neigt. Op de nieuwe plaat Neanderthaler rockt de band als vanouds, door de gitaar weer wat prominenter vooraan in de mix te positioneren. Opener Godvergeten Oord zet wat dat betreft de toon. Het is een album geworden dat vol staat met nummers die wat serieuzer van aard zijn. Recht uit het hart en uit het leven van zanger en gitarist Tony de Bruijn. Zo is single Eivissa opgedragen aan jeugdvriendin Martine, die tijdens Corona overlijdt. Op Neanderthaler demonstreert de band nog steeds de gave om opvallend melodieus te zijn binnen de eigen kaders. Opnieuw leidend tot pakkende refreinen. Met de stemmige afsluiter Burgstad illustreren ze bovendien dat ze onversneden Rock prima kunnen combineren met een sfeervolle ballad. Het wordt dus tijd dat Vals Licht alsnog wat bekender wordt bij iedereen die van Nederlandstalige Rock houdt. Aan deze plaat zal het niet liggen.
