Roger Waters die Dark Side Of The Moon van een nieuwe interpretatie voorziet? Dat kan alleen maar tot teleurstelling leiden, zou je denken. Dat klopt. Ook al was hij vijftig jaar geleden zelf medeverantwoordelijk voor de oplevering van een van de invloedrijkste en meest verkochte platen allertijden. Want dat is Dark Side Of The Moon in zijn oorspronkelijke vorm. Waters steekt de laatste jaren vooral veel energie in het ‘uitmelken’ van zijn successen met Pink Floyd en levert slechts sporadisch nieuw materiaal op. Terwijl juist daar zijn kracht ligt. Luister maar eens naar het vijf jaar geleden uitgebrachte Is This The Life We Really Want. Hoe jammer is het dan dat hij zijn tijd besteed aan het opnemen van een nieuwe versie van een oude klassieker. Toegegeven. Hij heeft er zijn kenmerkende duistere sausje overheen gegooid, waardoor hij het werk onmiskenbaar naar zijn hand heeft gezet. Zeker als je het origineel niet kent. Echter. Hij spreekt meer dan dat hij zingt. Hij voegt via Spoken Word zelfs nieuwe teksten toe. Zo is het oorspronkelijk instrumentale nummer On The Run nu voorzien van zijn eigen overpeinzingen. Idem geldt voor The Great Gig In The Sky, waar hij met eigen gebrabbel de zang van Clare Torry vervangt. Vocaal gezien zingt hij op deze nieuwe versie meestal flink lager. De gitaar heeft vooral een rol op de achtergrond, of is afwezig. Hierdoor is het een voortkabbelende en vooral overbodige interpretatie geworden. De soms vernuftig gewijzigde arrangementen veranderen daar niets aan. Deze Redux is een lange zit, met toch nog een redelijke afsluiting. Op Brain Damage en Eclipse lijken de puzzlestukjes op hun plek te vallen. Rechtdoend aan het origineel, maar toch typisch Waters. Uiteindelijk niet voldoende.
