Klaus Schulze behoeft geen introductie. Ook al is het alweer twee jaar geleden dat een van de grondleggers van de beruchte Berlijnse School overleed. Posthuum werd zijn laatste album Deus Arrakis uitgebracht. Nog bij leven helemaal door hem zelf afgemaakt. Sindsdien bleef het aardig stil. Wellicht omdat veel van wat op de plank was blijven liggen in de loop der jaren al was uitgebracht via de uitgebreide serie La Vie Electronique. De aankondiging van 101. Milky Way verraste dan ook enigszins. Het verhaal erachter is opmerkelijk. Eind 2008 werd Klaus Schulze benaderd om muziek te leveren bij de documentaire Hacker van Alex Biedermann. Het jaar daarop leidde dat tot de oplevering van een compleet album, waarvan uiteindelijk slechts een aantal fragmenten werden gebruikt. Met de release van 101. Milky Way worden voor het eerst alle opnames van toen uitgebracht. Geen overblijfseltje dat opgepoetst is, maar een complete en volwaardige plaat. Ook kwalitatief gezien. Opener Infinity vat het mooi samen. Mooie en karakteristieke soundscapes. Een dragende monotone baslijn in combinatie met een langzame melodielijn. Geen sequencers. Wel sporadisch een subtiele sample van stemmen. Inclusief snippets van vioolklanken. Uiteraard flink bewerkt en daardoor op een fijnzinnige manier net wat extra detail toevoegend aan het fundament. Ondanks de duur van 15 minuten, krijg je toch de indruk dat het eind via een fade-out wat abrupt wordt ingezet. Alleen al voor dit nummer is deze release zeer de moeite waard. De rest van de plaat weet deze eerste indruk niet meer te overtreffen, maar voldoet wel aan de verwachtingen. Daarbij vallen Multi en Uni op door het al vaker beproefde stramien om via een stemmige opening toe te werken naar een hoogtepunt met sequencers. 101. Milky Way is een waardevolle toevoeging aan de nalatenschap van Klaus Schulze.
