Ook al ging het al een tijdje wat minder goed met de gezondheid van Klaus Schulze, toch schrik ik enorm van het bericht dat hij is overleden. Onlangs nog bestel ik zijn nieuwe album Deus Arrakis, dat op 10 juni wordt uitgebracht. De muziek van Schulze leer ik kennen dankzij Mirage uit 1977. Ik koop de plaat begin jaren 80. In het verlengde van mijn ontdekkingsreis door de wereld van de synthesizermuziek. Een reis die start met Spiral van Vangelis, waarna ik via Jean-Michel Jarre en Tangerine Dream bij Klaus Schulze beland. Omdat ik erachter kom dat hij ooit als drummer begon bij laatstgenoemde band. Mirage is zijn absolute meesterwerk als het gaat om het melodieus arrangeren van sequencers in combinatie met donkere soundscapes. Al snel ontdek ik zijn verleden. Na de eerste kennismaking ben ik hem blijven volgen en koop ik trouw zijn releases. Helaas brengt hij sporadisch ook wat mindere exemplaren uit. Beyond Recall en Inter*Face bijvoorbeeld. Met albums als Irrlicht, Timewind, Moondawn, X, Dune en Trancefer weet hij steeds opnieuw een standaard neer te zetten. Ook door instrumenten als de cello te integreren in zijn muziek. Legendarisch is zijn optreden tijdens Klangart. Zijn samenwerking met Pete Namlook levert met The Dark Side Of The Moog louter juweeltjes op. Uiteraard kijk ik enorm uit naar zijn nog te verschijnen album, maar ik denk dat ik de komende tijd vooral al zijn meesterwerken weer veelvuldig zal draaien. Zijn laatste optredens in Japan, vastgelegd op Big In Japan. Ook de La Vie Electronique serie, waarop al het materiaal is verzameld dat eerder slechts zeer gelimiteerd verkrijgbaar was. Ik pak zijn biografie Violins Don’t Grow On Trees van twee jaar geleden er nog eens bij. Danke schön, Herr Schulze.
