Dankzij Sänger Und Sünder van Sankt Otten’s word ik op het spoor gezet van Max Richter. Een nog ontbrekende naam in mijn muziekverzameling. Als je de film Haar Naam Was Sarah hebt gezien, kan er wellicht een belletje gaan rinkelen. Richter is namelijk verantwoordelijk voor de soundtrack bij deze film van Gilles Paquet-Brenner. Max Richter is een Engelse componist. Klassiek geschoold. Geboren in Duitsland. Een aantal jaren geleden wordt hij door choreograaf Wayne McGregor gevraagd om zijn balletuitvoering van muziek te voorzien. Uiteindelijk schrijft hij een compositie voor strijkers en piano, aangevuld met elektronika. Juist deze combinatie maakt de muziek op Infra erg spannend. In 2010 gaat hij de studio in om het resultaat definitief op schijf vast te leggen. Het oorspronkelijke stuk van 25 minuten wordt opgedeeld in losse composities en aangevuld met nieuwe variaties. Alsof Philip Glass, Michael Nyman en Ólafur Arnalds gezamenlijk in de studio hebben gezeten. Balancerend op het snijvlak van Ambient en Klassiek. Je hoort duidelijk terug dat Richter zich in het verleden al toelegde op het spelen van werken van Steve Reich, Arvo Pärt en Brian Eno. Klassieke composities en elektronische abstractie gaan namelijk hand in hand op Infra. Zonder echt avantgardistisch te worden. Beide elementen lijken elkaar juist te versterken, waardoor een optimale balans wordt gevonden. Als luisteraar spits je vooral de oren om de subtiele klanken op te vangen. Wegdrijvend op prachtige melodieën. Deze eerste kennismaking met Max Richter doet mij vooral verlangen naar meer. Door de spannende wedstrijd tussen verschillende stijlen weet hij een unieke plaats te veroveren in de wereld van muzikanten en componisten die grensverleggend bezig proberen te zijn.
