In 1977 ontdek ik als tiener de elektronische muziek dankzij Spiral van Vangelis. Met als gevolg een intrigerende ontdekkingsreis door het genre. Tangerine Dream, Klaus Schulze en Kraftwerk worden mijn favorieten. Ruim tien jaar later neem ik afscheid van de muziekstroming. Sporadisch koop ik nog wel eens wat, maar de meeste bands evolueren naar een soort van muzak die me vooral irriteert. Anderen blijven vastgeroest hangen in de hoogtijdagen van de sequencer. Ondanks dat, besluit ik naar het concert van ARC te gaan tijdens E-Live. Niet dat ik de band goed ken, maar het festival is vlak naast de deur. Een uitgelezen mogelijkheid om eens een concert in dit genre mee te kunnen maken. ARC maakt al sinds de jaren negentig muziek en bestaat uit Ian Boddy en Mark Shreeve. Zij sluiten het E-live festival af en kiezen ervoor om niet een lange doorlopende set te brengen, maar om vijf afzonderlijke stukken te spelen. Broddy praat het een en ander aan elkaar en geeft aan dat hij nog geen titels kan noemen. De tracks zijn allemaal nieuw en komen op een volgend jaar te verschijnen album. Hun sound borduurt voort op Tangerine Dream ten tijde van Rubycon en Stratosfear. De ritmes zijn speels en dynamisch. Afwisselend dreigend en sprankelend. Inclusief de vintage geluiden die vroeger gereserveerd leken voor de Mellotron. Spookachtige intro’s en donkere soundscapes kondigen steeds de sequencer aan. Alsof ik een paar decennia terug in de tijd ben gereisd. Toch klinkt het niet gedateerd. Vooral in de laatste track tillen ze al het mooie van de muziekstijl naar het heden. Veel variatie in de ritmes, aangevuld met dragende melodieën. Met als beloning een daverend applaus van de volle zaal. Bewijzend dat het genre nog springlevend is.
