I.M. Edgar Froese


De tweet die het overlijden van Edgar Froese meldt, staat er wat verloren bij. Hier en daar is er een muziekliefhebber die hem eert, maar Froese is geen trending topic. En dat terwijl hij enorm veel betekend heeft voor de elektronische muziek. Toegegeven. De laatste jaren zijn vele liefhebbers hem kwijtgeraakt. Zijn onhebbelijke gewoonte om bij re-issues het materiaal opnieuw te bewerken, wordt hem niet altijd in dank afgenomen. Froese is de oprichter van Tangerine Dream. Een band die vanaf de jaren zestig experimenteert met synthesizers en elektronika. In eerste instantie maakt ook Klaus Schulze deel uit van de band. Die kiest echter al snel voor een solo-carrièrre. Op Atem begint de muziek structuur te krijgen. Opgepikt door John Peel, levert het ze een contract bij Virgin op. Dan breken de hoogtijdagen van de band aan. Samen met Peter Baumann, Chris Franke en later Johannes Schmoelling vinden de heren de elektronische muziek uit. Langgerekte stukken waarin sequencers en mellotron het duel met elkaar aangaan. Met pareltjes als Tangram, Rubycon en Stratosfear. In die periode is Tangerine dream ook de eerste band uit West-Duitsland die in het Palast Der Republik in Oost-Berlijn optreedt. Lang een collector’s item. Ondertussen regulier uitgegeven als Pergamon. Vanwege het succes van de muziek die ze maken voor The Sorcerer, worden ze later veelvuldig gevraagd voor het maken van soundtracks. Thief, The Park Is Mine, Miracle Mile en Firestarter zijn slechts enkele van de vele titels. Ook solo is Froese in die periode actief. Leidend tot klassiekers als Ages en Epsilon in Malaysian Pale. Froese zei ooit dat er geen dood bestaat. Slechts je kosmische adres verandert. Ongetwijfeld maakt hij daar weer muziek.

Plaats een reactie