Zelfs als je nog nooit van Anna von Hausswolff hebt gehoord, typeert de hoes van The Miraculous meteen de sfeer. Dit is geen vrolijke plaat. Het is wel een heel erg mooi album geworden. Net als op Ceremony overheersen de donkere klanken. Wederom staat het orgel als muziekinstrument centraal. Dit keer is ze afgereisd naar Piteå om een immens kerkorgel te bespelen. Doordat het geluid wordt aangevuld met dreigende gitaren die bijna als drones op je inbeuken, klinkt The Miraculous alsof Swans en Kate Bush elkaar hebben opgezocht in de studio. Dreiging en bombast afgewisseld met fragiele momenten. Soms binnen een enkele compositie. Bijvoorbeeld in opener Discovery. Muziek om bang van te worden, maar tegelijkertijd van een enorme schoonheid. Soms log en zwaar, maar in Pomperipossa breekt er ineens een hoopgevend vleugje zonlicht door. Dankzij het huppelende ritme van het orgel. De indrukwekkende vocalen van Von Hauswolff voeren immer de boventoon. Behalve op En Ensam Vandrare, dat bijna een eerbetoon lijkt aan Ennio Morricone en zelfs niet had misstaan op een album van This Mortal Coil. Ook al is het fundament overwegend zwaar en log. Een gevoel van beeldende schoonheid overheerst. Alsof je in je eentje door een desolaat winters landschap in Scandinavië loopt. Klinkend als een soundtrack die speciaal gemaakt is voor Nooit Meer Slapen van Willem Frederik Hermans. In afsluiter Stranger neemt ze flink wat gas terug. Ineens is er een akoestische gitaar hoorbaar. Alsof ze via een lullaby aankondigt dat het nu toegestaan is om jezelf te ruste te leggen. Ergens onder een onbewolkte, blauwe hemel. The Miraculous is het beste album van Anna Von Hausswolff tot nu toe.
