Hildur Gudnadóttir is een IJslandse celliste die in eerste instantie opvalt dankzij bijdragen op releases van Jóhann Jóhannson, Múm en op The Knife’s opera Tomorrow In A Year. Solo timmert ze ook al een tijdje aan de weg. Without Sinking is zeven jaar geleden haar tweede plaat. De cello staat centraal in haar werk. In diverse lagen schildert ze met dit instrument verstilde landschappen. Opener Elevation is op een intrigerende en bombastische manier bijna Ambient. Hier en daar refererend aan Klaus Schulze’s experimenten met cello op Dune. Alleen komt er bij haar geen elektronika aan te pas. In sommige composities wordt de stilte wreed doorbroken door staccato te spelen. Hierdoor ritme toevoegend aan het geheel. Opaque is daar een mooi voorbeeld van. Ook andere instrumenten komen aan bod. In Aether hanteert ze de zither en is Gudni Franzson verantwoordelijk voor de betoverende klanken van de klarinet. De afwisseling tussen langgerekte klanktapijten en wat complexere composities komen de dynamiek van de plaat ten goede. De nummers op Without Sinking zijn geïnspireerd door de vele vliegreizen die ze in die tijd maakt. De ervaring van het neerkijken op allerlei indrukwekkende wolktapijten, heeft ze proberen te vangen in muziek. Dat is haar wonderbaarlijk goed gelukt. In Whiten en Unveiled zie je een glooiende witte deken voor je. Sporadische gaten in het wolkendek tonen een kalme zee. Ondanks het thema is het eindresultaat zeker niet zweverig. Het eerder genoemde Opaque is illustratief voor naderende onweersbuien. Spannend is daarom een veel beter woord. Muziek ter illustratie van een film die zich slechts in haar hoofd heeft afgespeeld.
