Een paar weken geleden waren we een weekend in Leffinge. Vanwege Leffingeleuren. Voordat we met de fiets richting het festivalterrein gaan, brengen we een bezoek aan het stadhuis van Oostende. Om een gigantisch portret van Arno te gaan bekijken. Een muurschildering aangebracht ter ere van zijn 70e verjaardag. Begin dit jaar is Arno Hintjens overleden. Een week geleden komt Opex uit. Genoemd naar de wijk waar hij opgroeide. Een album waarvan hij wist dat het posthuum uit zou komen. De plaat was gelukkig al bijna af, waardoor het zeker geen verzameling van restmateriaal of demo’s is geworden. Uiteindelijk worden de laatste puntjes op de i gezet door zijn zoon Felix, die ook muzikaal een bijdrage levert in La Vérité en I’m Not Gonna Whistle. Op Opex klinkt Arno zoals hij de laatste jaren klonk. Inclusief rafelende vocalen. Ondanks dat hij de dood zag naderen, op deze plaat niet echt verslechterd. Het zal hem ongetwijfeld veel inspanning hebben gekost. Op de foto’s in het boekje, zien we een sterk vermagerde Arno in de studio. Bezig aan zijn laatste kunstje, waarin hij veel terugkijkt. Inclusief een eerbetoon aan zijn muzikale maat Paul Decoutere, waarmee hij Tjens Couter oprichtte. Nog voor hij furore zou gaan maken met T.C. Matic. Court-Circuit Dans Mon Esprit zal op de plank zijn blijven liggen tijdens de opnames voor Vivre met Sofiane Pamart. Toch past het prima. La Paloma met Mireille Mathieu had niet gehoeven. Ook omdat Arno hier meer spreekt dan zingt, waardoor het contrast met de zangeres te groot wordt. Desondanks is Opex een waardig afscheid van een zanger, die normaal gesproken weer in alle zalen zou gaan optreden om zijn nieuwe album te promoten. Daar zouden wij dan zeker weer bij zijn geweest.
