Dertig jaar geleden maak ik voor het eerst kennis met de muziek van P.J. Harvey, als ze het voorprogramma verzorgt tijdens de ZOO TV Tour van U2 in het Goffertpark. Op dat moment is haar tweede album Rid Of Me net uit. Sindsdien volg ik haar verrichtingen met meer dan gemiddelde interesse. Omdat ze bij iedere release opnieuw weet te verrassen. Rid Of Me was rauw en ronkend, Opvolger To Bring You My Love bracht een kale instrumentatie met melancholische teksten en op het door Flood geproduceerde Is This Desire schuwde ze het experiment niet. Op White Chalk beperkte ze zich zelfs uitsluitend tot de piano. Op dat album introduceerde ze de hoge en wat ijlere vocalen, die we nu ook op I Inside The Old Year Dying tegenkomen. Een plaat die na een periode van bezinning tot stand kwam. Ze wilde uit de routine breken en er zou sprake zijn van een writer’s block. Uiteindelijk overwon het pure plezier van het spelen van muziek en werden de nummers van haar tiende plaat binnen drie weken geschreven. Vervolgens ging ze samen met John Parish en Flood de studio in om de composities op te nemen. Het resultaat bevat dezelfde ingetogenheid als White Chalk. Dit keer is het instrumentarium echter niet beperkt tot de piano. Ondanks dat, wordt de kunst van het weglaten toegepast. Hierdoor ontstaat er in nummers als Prayer At The Gate en All Souls een impressionistische sfeer. Een hoofdrol voor de akoestische gitaar vergroot de dynamiek. Toch is de elektrische gitaar niet ver weg. Subtiel in Seem An I en August. Rauw in A Noiseless Noise. Al deze ingrediënten zorgen ervoor dat I Inside The Old Year Dying een van haar beste platen tot nu toe is geworden, die wellicht wel wat tijd vergt om goed tot je door te laten dringen.
